[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rozkaszlała się aż do łez i musiała się wychylić przez okno, żeby odetchnąć świeżym
powietrzem. Kaszel powoli przeszedł w niepowstrzymany śmiech. Banzaj zdecydował, że
wystarczy. Zgasiwszy na pewien czas węgielek, poszli na zabawę.
W drodze do koledżu szli, trzymając się za ręce i dziko rechocząc.
9.
Impreza poświęcona była muzyce elektronicznej. Z szybkimi, wysokimi, pulsującymi
rytmami, które wkręcały i przyciągały.
Korytarze ledwie oświetlone, tak jak i poprzednim razem. W ciemnościach włochaty osobnik
namiętnie całował się z zabójczą dziewiątoklasistką.  Czy to przypadkiem nie Pająk?" - po-
myślał Jurko. Kiedy włochata osoba się odwróciła, Banzaj bez krztyny zdziwienia poznał w
niej jedną z uczennic jedenastej  b". Darcia starała się prowadzić go, trzymając za rękę,
wśród ciał podekscytowanych syntetyków, szalejących w ostrym nocnym goa-trance.
Wreszcie znalez
li dwa wolne miejsca przy ścianie. Od oddechów ludzi w sali gimnastycznej
panowała wilgoć powodująca nieprzyjemny ucisk w płucach. Banzaj ciężko opadł na parapet
i niewyraz
nie wymamrotał:
-No Korba... No teraz, stary, dałeś...
Darcia przytuliła się do niego, żeby nie tracić poczucia obecności Jurka. Wydawało się, że
mózg nie przyjmuje nieprzerwanego potoku czasu i dlatego z odbioru wypadają zbędne
slajdy. Na ich miejscu zjawiają się nanosekundowe wyrwy w pamięci. Wydarzenia
odmierzała ciepła ręka, która przytulała się do skóry na potylicy i nie pozwalała głowie za
bardzo się kręcić.
Banzaj głaskał Darcie po włosach. Dziewczyna siedziała wyprostowana, rozmyty wzrok
wbijając w salę, a potem nagle runęła do przodu. Jakby siły wyleciały z niej w jednym
oddechu. Mała patrzyła na błyski światła zupełnie nieruchomo, bez żadnych oznak życia.
Banzaj zrozumiał, że coś jest nie tak.
- Darcia?
Wciąż nieruchomo patrzyła w przestrzeń. Jurko przetrzez
wiał i nie namyślając się długo,
mocno uderzył ją dłonią w plecy. Darcia gwałtownie zadarła głowę do góry.
-Ale było... Ale było... Ale... - głęboko wciągała powietrze, powtarzając to samo.
- Co się z tobą działo? Wzruszyła ramionami.
- Siedzę, słucham muzyki, a tu bach! - wszystko zatrzymuje się. A potem znowu nabiera
szybkości.
Banzaj tak samo wzruszył ramionami. Przycisnął ją mocniej do siebie i patrzył, jak w sinym
świetle drgają postaci. W pewnej chwili poczuł, że jego czaszka otwiera się, a muzyka gra
wewnątrz głowy, oszałamiająco wyraz
na i przyciągająca. Niespodziewanie dz
więki zwolniły,
aż do zupełnego zatrzymania. Stopniowo znieruchomiały też tańczące postaci. Jurko ze
zdziwieniem skonstatował, że widzi całą przestrzeń dookoła siebie, łącznie z tą za swymi
plecami. Nie było nawet potrzeby, żeby przesuwać oczami - wszystko widział
JEDNOCZEZ
NIE.
Ale postacie znów nabrały tempa, tak samo jak muzyka. Wszystko wróciło na miejsce. Skóra
na plecach na wysokości serca paliła od uderzenia Darci. Przestraszona dziewczyna patrzyła
mu w twarz.
- Z tobą też ?
Kiwnął głową. Co tu się do cholery dzieje?
- Chodz
my do ciebie, zapalimy jeszcze.
Znowu kiwnął głową. Bardziej szalonego pomysłu w życiu jeszcze nie słyszał.
Wracali już bez śmiechu. Banzaj czuł lęk. Ale nie z najarania, tylko naprawdę. Strach był na
ulicach, wgryzł się w ściany kamienic, wgryzł się w samą realność, jak zapach konopi wgryza
się w ubrania. Strach nie był wewnątrz, był na zewnątrz. Nakłuwał skórę chłodem
zaprzeczanie jego obecności było po prostu niemożliwe. Był tak sa-o realny jak pionowe
cienie pełzające w nocy naokoło nich i tak to jak to, że oboje tego dnia przeżyli wstrzymanie
akcji serca.
Albo tak im się wydawało.
10.
W domu zrobili to, co i dwie godziny wcześniej: Darcia zaparzyła herbaty (ślina w ustach
zgęstniała do ledwie wilgotnego lejącego śluzu), a Banzaj rozpalił fajkę. Grał (bardzo głośno)
Peter Hammill z  Van der Graaf Generator . Cokolwiek by Sola mówi-, to naprawdę fajna
muza. Muzyka należąca tylko do niego, której nikt więcej nie wie. Peter Hammill - to było
coś. Znów usiedli koło fajki, paląc i słuchając muzyki.
-Wiesz co, Darciu, tutaj... - Banzaj niepewnie ruszył głową, żeli na podłodze, bo siedzieć nie
mieli już siły. - Tu właśnie... wyraz
nie czuje się wpływ narkotyków... Na muzykę... Nie udało
mu się rozwinąć tej myśli, bo zbyt ciężko i nieprzyjemnie poruszało się językiem i wargami.
Kilka kolorowych błysków i Banzaj znalazł się w transcendencji.
11.
Banzaj w transcendencji [kim jesteś?] [a ty?]
[jestem banzaj]
[banzaj został TAM; wątpię, żebyś był banzajem]
[a ty kim jesteś?]
[jestem niczym. Po prostu tak. Próżnia. Można powiedzieć, twój daleki krewny] [czego
chcesz?]
[pytań]
[kim jestYog-Sothoth?]
[Wielki Robak]
[kim jest Yog-Sothoth ?]
[Twórca Cieni, Ten, Kto Splata Nieskończoność, Tkacz. Wystarczy?]
[czym jest Yog-Sothoth?]
[Wielki Pradawny, ostatni Wielki Pradawny]
[mów dokładniej]
[słuchaj uważniej]
[czy Yog-Sothoth jest bogiem ?]
[tak]
[Diabłem?]
[nie. Na twoim poziomie Diabeł i Yog-Sothoth nie mają nic wspólnego]
[ale on jest złem, tak?]
[zło nie istnieje, tak samo dobro. Są tylko przeciwne energie. Ale na twoim poziomie on jest
złem]
[Azathoth też jest bogiem ?]
[kiedyś był, teraz jest po prostu oddzielną równoległą do twojego wszechświata
rzeczywistością]
[nie rozumiem]
[Azathoth, jak niektórzy Wielcy Pradawni, był kiedyś bogiem, ale wskutek własnego
bezmózgowia zdegradował się. Jak gąsienica na początku pełza, potem tworzy kokon, a
następnie staje się motylem. Azathoth przekształcił się w oddzielną przestrzeń, zamkniętą w
sobie rzeczywistość. Nazywa się to metamorfozą. To nadzwyczajna, globalna rzecz. Nie
forma, tylko proces. Jest obecna na wszystkich poziomach, możliwe, że i tych najwyższych. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

kajaszek.htw.pl