[ Pobierz całość w formacie PDF ]

trochę ten, z jakim mówili ludzie z północy kraju. Z Sunderland albo Hartlepool.
- Nie - odparł Hoffman. Zaproponował jej papierosa.
- Mój agent twierdzi, że tak. Mówi, że nigdy nie zrobię kariery jako aktorka,
jeżeli nie dam ich sobie zoperować.
- Jest pomylony.
- Mówi, że z nimi mogę grać tylko kiepskie role. Nie dostanę nic poważne-
go. Według niego kobiety z małymi piersiami wyglądają poważniej. Myślisz, że
toprawda?
- Nie. To absurd.
- Trochę trudno z nimi tańczyć. - Antonia odchyliła głowę w tył i zachicho-
tała. - Widzisz?
- Przestań - powiedział Hoffman. Spojrzał na zegarek. Jeżeli Liny jeszcze
Strona 74
0
nie było w domu, powinien zacząć się martwić. - Muszę do kogoś zadzwonić.
103
Antonia pochyliła się ku niemu i zamknęła oczy.
- Chcesz mnie póz
niej związać?
- Chyba nie.
- Dlaczego nie? - Wyglądała na obrażoną. -Chcesz, żebym to ja ciebie zwią-
zała?
- Posłuchaj, naprawdę muszę zadzwonić. Wrócę za chwilę.
Antonia wydęła wargi, obróciła się na obcasach i wróciła na parkiet pomię-
dzy tłun ciał.
Hoffman w końcu znalazł telefon i wykręcił numer mieszkania Liny. Tym ra-
zem odebrała. Było kwadrans po północy.
~ Mówi Sam - krzyknął w słuchawkę. - Przepraszam, że cię obudziłem.
- Co?-Ledwo go słyszała przez huk muzyki.
- Powiedziałem: przepraszam, że cię obudziłem.
- Nie spałam! - odkrzyknęła. Jej głos drżał lekko. Hoffman pomyślał, że to
ze strachu.
- Nic ci nie jest? Martwiłem się o ciebie.
- Czuję się wspaniale! Siedzę na czubku palmy.
-Na czubku czego?
- Palmy.To takie irackie powiedzenie. Fawq al noMa/. Oznacza, że jestem
bardzo szczęśliwa Gdzie jesteś? Okropnie tam głośno.
- W klubie w rejonie South Bank. Próbowałem wcześniej się z tobą skon-
taktować. Zostawiłem ci wiadomość.
- Wiem. Dzwoniłam do ciebie. Chciałam sprawdzić, czy już wiesz.
Hoffman nie zrozumiał.
- Gdzie byłaś cały wieczór? Bałem się o ciebie.
- Oczywiście świętowałyśmy razem z Randą.
- Co świętowałyście?
- Mój Boże! To ty nic nie wiesz?
- Czego nie wiem? O czym ty mówisz?
- On nie żyje!
- Nie słyszę cię.
- Władca! Nie żyje! Ogłosili to trzy godziny temu w radiu Bagdad!
- Władca nie żyje? Jezu! Nic dziwnego, że siedzisz na czubku palmy. To
niesamowite!-starał się przekrzyczeć huk muzyki.
- Tak! Wspaniale, prawda?-Sprawiała wrażenie lekko upojonej radością.-
Czy nie jest to najlepsza wiadomość, jaką kiedykolwiek słyszałeś?
- Fantastyczna - wrzasnął Hoffman. Dz
więki perkusji otaczały go falami, od
których wibrowały ściany i trzęsły się klepki podłogi. Sam rozejrzał się w poszu-
kiwaniu Antonii. Zauważył ją w przeciwnym końcu sali, przyciśniętą do spodni
jednego z bramkarzy. Poczuł ulgę. Wiedział, że w tej sytuacji nie musi jej odwo-
zić do domu.
- Posłuchaj - krzyknął w słuchawkę. - Powinniśmy to uczcić!
- Co?
- Powinniśmy to uczcić. Ty i ja.
104
-
Kiedy?
- Dlaczego nie zaraz? Przyjadę do ciebie.
- Pewnie. Czemu nie? Teraz już nie ma znaczenia, czy ktoś nas zobaczy
razem. Jest u mnie Randa. Dzwonimy do wszystkich Irakijczyków, których zna-
my. Zadzwoniłam nawet do Nabila Jawada, tego poety. Poprosiłam go, żeby do
nas dołączył. Nie możemy przestać o tym mówić! Będziemy chyba świętować
Strona 75
0
przez miesiąc!
- Wspaniale! Przyjadę jak najszybciej. Ja też siedzę na czubku palmy.
- To już koniec, Sam - powiedziała Lina głosem pijanym ze szczęścia. - To
już koniec.
III
Res nullius
17
I tak oto odszedł. Wiadomość podano tuż po dziesiątej czasu bagdackiego. Ra-
dio umilkło na piętnaście minut, po czym lektor przez jakiś czas czytał fragmen-
ty Koranu. Póz
niej jeszcze raz na krótką chwilę stacja przerwała nadawanie i pow-
róciła z wojskową pieśnią i oznajmieniem, że władca nie żyje. Powodu śmierci ani
żadnych szczegółów nie podano, ale wszyscy jakoś instynktownie wyczuwali, że
tyran naprawdę odszedł. Strzały rozległy się na ulicach miast Mosul i Basra; w kur-
dyjskich miejscowościach Irbil oraz Suleymaniye; w świętych miastach szyickich
Karbala i Nąjaf; nawet w centrum Bagdadu. Na ichodgłos ludzie wybiegali na ulice
i wtedy dowiadywali się o śmierci władcy. Był to moment, w którym drzwi historii
otwarły się szeroko i nikomu nie przyszło do głowy, że znowu mogą się zamknąć.
Tej nocy nad rzeką Tygrys zawisł księżyc w pełni, oświetlając miasto niczym
papierowy lampion podczas letniego przyjęcia, W bladej poświacie mosty, które
przez lata wojny bombardowano i odbudowywano tyle razy, wyglądały jak szkie-
lety duchów. Pozłacane minarety wielkiego meczetu Musa al-Kadhim połyskiwa-
ły niczym skarby. Nawet okropne posągi, wznoszone przez władcę przez wszyst-
kie lata panowania dla uczczenia odniesionych zwycięstw i ukrycia klęsk, tego
wieczora wyglądały niemal szlachetnie, niczym dzieła sztuki, świadectwa wieku,
który, bez względu na swoje wady, przechodził już do historii.
W betonowych bunkrach mieszczących różne ministerstwa wciąż jeszcze paliły
się światła, ale pozostałe budynki pustoszały w miarę jak strumienie ludzi wyle-
wały się na ulice. W godzinę po śmierci władcy ukazał się pierwszy biuletyn -
mówiono, że władca został zastrzelony przez nieznanego sprawcę, któremu udało
się przedostać do jego prywatnych kwater. Zwykle wstęp do nich mieli tylko człon-
kowie rodziny oraz ochrona. Na każdym rogu ulicy opowiadano co innego. Jedni
mówili, że morderca był muzułmańskim fanatykiem, inni, że przyrodnim bratem
władcy, ochroniarzem, agentem Izraela czy szpiegiem Jordanii.
W pierwszym odruchu wielu Irakijczyków płakało; robili to nawet ci, którzy
pogardzali władcą, gdy żył. Odnosiło się wrażenie, jakby maszt podtrzymujący
109
namiot nieba nagle runął. Zapanowała powszechna dezorientacja, ludzie nie wie-
dzieli nagle, gdzie są, nie potrafili się odnalez
ć poza światem iluzji stworzonym
przez władcę. To on wyznaczał cztery strony świata na irackim kompasie. Przez
całe pokolenie jego twarz znajdowała się na pierwszej stronie każdej porannej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

kajaszek.htw.pl