[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pieszczot i pocałunków, że udzieliła się jej ta jego
niecierpliwość i szybko zaczęła go rozbierać. Mimo że nią
zaprzątnięty pomagał jej, jak mógł, i w końcu nic już nie dzieliło
ich ciał. Spleceni w uścisku padli na łóżko.
- Tak długo... Davina! Tyle lat... Davina!
Na chwilÄ™ zamarli w bezruchu, sycÄ…c siÄ™ stanem absolutnego
zespolenia. A potem ciało Maxa ożyło.
Odpowiadała na każdy jego ruch i szybko stali się jednym
taktem, jednym rytmem. Ich oddech uległ przyśpieszeniu, aż
wreszcie doznali siebie wieńcząc swą jedność spazmem
spełnienia.
RS
101
Max osunął się na bok, a Davina słyszała bicie jego serca.
Włosy opadły mu na czoło, co nadawało jego twarzy chłopięcy i
wzruszający wygląd. Powoli otworzył oczy, po czym przygarnął
jej twarz do swojego policzka. Leżeli tak przez jakiś czas, aż ich
oddechy uspokoiły się. Następnie Max uniósł się na łóżku i
drugą ręką zaczął delikatnie pieścić jej ciało. Na jego twarzy
malował się triumf, a w jego oczach był spokój nasycenia.
- Wybacz. Okazałem się być może zbyt szybki.
- Nie. - Oblała się pąsem po skronie.
- To dobrze. - Uśmiechnął się. - Uwielbiam te twoje
rumieńce.
- Doprawdy?
- Doprawdy. - Nachylił się i okrył pocałunkami jej
zaczerwienione policzki, a potem nos i oczy. - Myślę jednak, że
następnym razem będę w stanie sprawić ci więcej przyjemności.
- Następnym razem?
- Tym razem - wyszeptał i ponownie wziął ją w ramiona.
Gdy rankiem na drugi dzień otworzyła oczy, od razu
wiedziała, gdzie się znajduje. Max spał u jej boku. Zegar na
komodzie wskazywał wpół do jedenastej. Minęło już tyle godzin
Bożego Narodzenia! Czas biegł, podobnie jak zbiegły Maxowi
te długie lata zupełnej samotności, o których wspomniał wczoraj
i które przekreślił tej nocy. Zaczęła przypatrywać się jego
twarzy i odnalazła w niej głębokie uspokojenie. Koniuszki jego
rzęs dotykały policzków, a w układzie ust przyczaił się jakiś
przyjemny sen. Delikatnie dmuchnęła w jego powieki. Poruszył
się, zmarszczył nos i spojrzał na nią z półjawy.
- Hej - pozdrowiła go. - Wesołych Z
wiÄ…t.
- Wesołych Z
wiąt - odpowiedział i niczym dziecko podał jej
usta do pocałowania.
Czyż mogła odmówić mu tej pieszczoty, jak również wielu,
wielu innych?
To były najpiękniejsze, najcudowniejsze Z
więta Bożego
Narodzenia, jakie Davina kiedykolwiek przeżyła. Wszystko
RS
102
robili wspólnie. Razem poszli pod prysznic, razem przygotowali
i zjedli śniadanie, razem wybrali się na długi spacer z Burkiem.
Idąc przez las w chłodnym powietrzu rozsłonecznionego dnia,
co jakieś sto czy dwieście metrów zatrzymywali się, by rzucić
się sobie w ramiona i całować niemalże do zawrotu głowy.
Właśnie po raz kolejny przytulił ją do siebie, ale tym razem nie
przybliżył ust, tylko zapytał:
- Co spowodowało, że wczoraj przyjechałaś do mnie?
- Właściwie nie wiem. Decyzja zapadła we mnie, ale też jakby
poza mnÄ…, i to w jednej sekundzie. Od czasu mojej pierwszej
wizyty bezustannie o tobie myślałam. Towarzyszyłeś mi
wszędzie, na ulicy, w domu i w klubie, i czułam się taka...
Zawahała się, szukając odpowiedniego słowa.
- Jaka? - podjÄ…Å‚ niecierpliwie.
- Taka pusta i opętana niepokojem.
- .. teraz? Jak teraz się czujesz? - zapytał, całując ją w szyję.
Szybko wrócili do domu i znowu kochali się, leżąc w blasku
rzucanym przez ogień z kominka aż do póz
nego popołudnia.
Z
wiąteczny obiad zjedli przy świecach w jadalni. Stół był
ogromny, więc tym bliżej siebie usiedli, z tym większą czułością
dotykali swych rÄ…k, swych kolan. Z
miali siÄ™ i rozmawiali na
różne tematy, ale od czasu do czasu milkli i wówczas każde
myślało o zbliżającej się nocy. Toteż nie było jeszcze dziesiątej,
kiedy Max wstał i ująwszy Davine za rękę skierował się ku
schodom.
- A kto sprzątnie ze stołu? - słabo zaprotestowała.
- Dzisiaj zrobią to domowe duszki - odpowiedział z miną,
jakby naprawdę wierzył, że cudowny dzień musi zakończyć się
jak w bajce.
RS
103
ROZDZIAA
SIÓDMY
Davina obudziła się o ósmej rano, rozkosznie ziewnęła i na
moment przytuliła się do Maxa. Poruszył się i jeszcze w
pomroce swojego snu sięgnął po nią. Uśmiechnęła się.
- Nie teraz. Muszę pędzić do pracy.
- Dzisiaj nie musisz - powiedział i otoczył ją ramieniem.
- Właśnie że muszę. - Przebiegła palcami po jego nagim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

kajaszek.htw.pl