[ Pobierz całość w formacie PDF ]komprenas, tiel strangaj kaj belaj ili estas. Kaj malplej
komprenas ilin la homoj. Sed antaû ol Arion venis kaj
instruis la akvon kanti, ¸i estis same muta, kiel mutas la
çielo.
Sed Arion ne estis tiu, kiu alportis la çielon en la ak-
von, diris la maljuna Kreuzmann. Tio okazis pli pos-
te, dum la vivo de mia paçjo, dio donu al li eternan glo-
ron, tion faris nikso Kvakvakvakûaks, kaj nome pro la
amo.
Kiel ¸i okazis jene, Kvakvakvakûaks enami¸is. Kvak-
120
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
vakvakûaks vidis princidinon Kûakûakûaksinon kaj ame
ekflagris al ÿi, kvak. Kûakûakûaksino estis bela. xi havis
flavan ranan ventreton kaj ranpiedetojn kaj la ranbuÿon
de la orelo, kaj estis tute malseka kaj malvarma; tia bel-
ulino ÿi estis. Tiaj ne plu estas.
Nu, kaj plue? demandis nikso Zelinka avide. Nu,
kio estis? Kûakûakûaksino estis belega kaj fierega. xi nur
ÿveligadis sin kaj diradis kvak. Kvakvakvakûaks estis
kvazaû freneza. Se ci prenos min kiel edzon, li diris al ÿi,
mi alportos kaj donos al ci, kion nur ci deziros. Kaj tiam
ÿi diris: Alportu do al mi la bluon el la çielo, kvak.
Kaj kion faris Kvakvakvakûaks? demandis Zelinka.
Nu, kion li faris? Li sidis sub la akvo kaj lamentis
Kva, kva kva kvaa, kva kva kvaa. Kaj poste li voli sin
mortigi. Tial li saltis el la akvo aeren. Kvakvakvakûaks
estis la unua.
Kaj kion li faris en la aero?
Nenion. Li ekrigardis supren, kaj super li estis la blua
çielo. Li ekrigardis malsupren, kaj ankaû sub li estis la
blua çielo. Kvakvakvakûaks ekmiregis. Tiam ankoraû ne-
niu sciis, ke la çielo respeguli¸as en la akvo. Kiam Kva-
kvakvakûaks ekvidis, ke sur la akvo estas la blua çielo,
ekkriis pro surprizo kvak kaj falis denove en la akvon.
Kaj poste li prenis Kûakûakûaksinon surdorsen kaj ek-
saltis kun ÿi en la aeron. Kûakûakûaksino ekvidis sur la
121
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
akvo la bluan çielon kaj ekkriis pro ¸ojo kavkvaa . Çar
Kvakvakvakûaks alportis al ÿi la bluon el la çielo.
Kaj kio plu estis?
Nenio. Poste ili kune feliçe vivis, kaj naski¸is al ili
multe da frajo. Kaj ekde tiu tempo la niksoj rampas el la
akvo eksteren, por vidi, çu la çielo estas ankaû tie, kie
estas ilia hejmo. Kiam iu forlasas la hejmon, li estu kiu
ajn, kaj rerigardas, kiel Kvakvakvakûaks ekrigardis la
akvon, vidas ke tie hejme estas la ¸usta çielo. Sciu, tiu
¸usta blua kaj bela çielo. Kvak.
Kaj kiu tiun pruvis?
Kvakvakvakûaks!
Kaj kûakûakûaksino!
¯uste tiumomente preteriris iu homo kaj pensis: Kiel
hodiaû la ranoj kvakas! Kaj li ekprenis ÿtonon kaj îetis
¸in en la malsekejon. La akvo alten ekÿprucis, ekplaûdis,
kaj estis silente: çiuj niksoj saltis en la akvon, kaj nur
venontjare ili denove konferencos.
122
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
Dua rabista fabelo
kazis jam antaû ege longa tempo, tiel longa, ke eç
Ola mortinta maljuna Zelinka, dio donu al li eter-
nan gloron, tion ne memoris, kaj tiu memoris ja ankaû
mian mortintan dikan praavon. Okazis do antaû treege
longe, kiam en la Brendymontaro regis la glora kaj mava
rabisto Lotrando, murdulo el çiuj plej kruela, kun siaj
dudek unu helpantoj, kontrabandistoj kaj ricelistoj. Tiu
Lotrando embuskis do çe ÿoseo al Poæíâí aû al Kostelec
aû Òalronov, ¸is preterveturos iu veturigisto, komercis-
to, judo aû kavaliro sur çevalo; tiam li ekpaÿis kontraû
lin, ekkriegis kaj prirabis çion, kaj la trafito krome an-
koraû povis ¸oji, ke Lotrando lin ne trapikis, ne pafmor-
tigis aû ne pendigis sur arbo. Tia murdulo kaj malhuma-
nulo estis tiu Lotrando.
Veturas tia komercisto survoje, diras al la çevaloj
tpru kaj hot kaj ¸ojas, por kiom li vendos en Trutnov
sian varon. Kaj veturante tra arbaro, iom li timas la rabi-
stojn, sed por ne vidigi tion sur si, li fajfas al si belan
kanteton. Kaj subite elpaÿas el la arbaro ulo kiel monto,
pli lar¸a ol sinjoro Ômejkal aû sinjoro Jahelka, se anko-
raû je du kapoj pli alta, kaj krome plenbarba, ke pro la
123
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
nura barbo li ne vidas sian buÿon; do tia ulaço stari¸as
antaû la çevalojn kaj kriegas: Monon aû vivon, kaj ce-
las la komerciston per pistolo lar¸a kiel bombkanono.
Memkomprene, la komercisto donas la monon, kaj Lot-
rando krome prenas de li ankaû la veturilon kaj la varon
kaj la çevalojn, sed ankaû jakon, pantalonon, kaj detiras
de li la botojn kaj ankoraû aldonas al li kelkajn vipoba-
tojn, por ke, la povrulo, kuru pli le¸ere hejmen. Kiel mi
diras al vi, tiu Lotrando estis nenio alia al pendumoto.
Sed çar longe-vaste estis neniu rabisto (nur apud
Marôov estis alia, sed tiu estis fuÿulo kompare al Lotran-
do), la rabista metio de Lotrando prosperis ege bone, tiel
ke li estis pli riça ol ia kavaliro, aû fabrikanto. Çar li ha-
vis etan fileton, diris al si la maljuna rabisto: Pa, mi sen-
dos lin ien studi, kostu eç plurajn milojn, tion mi povas
permesi al mi; li lernu la germanan kaj francan, li sciu
bele diradi pitÿen kaj îevuzem, kaj ludi pianon, kaj danci
menueton aû kvadrilon, kaj man¸i el telero kaj mungi en
poÿtukon, kiel decas kaj konvenas. Mi estas ja nur rabis-
to, sed mia filo estu kiel ia grafo. Kaj jam mi diris tion kaj
sufiçe.
Li diris tion, prenis la etan Lotrandon antaû sin sur
çevalon kaj jam galopis al Broumov. Tie li demetis la file-
ton de la çevalo antaû monaÛejo de patroj benediktanoj
kaj terure tintegante la spronojn li iris rekte al la patro
prioro. Via pastra moÿto, li diris dikvoçe, mi lasos al
124
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
vi çi tiun bubeton por edukado, por ke vi instruu lin
man¸i, mungi kaj danci kaj diradi pitÿen kaj îevuzem
kaj çion, kio necesas, kiam oni jam estas kavaliro; kaj
jen, li diris por tio estas sako da dukatoj, luidoroj, flo-
renoj piastroj, rupioj, dubleoj, rubloj, taleroj, napoleon-
doroj, gineoj, ar¸entaj talantoj, kaj nederlandaj guldenoj
kaj piÿtoloj kaj pundoj, por ke li fartu çe vi kiel princide-
to.
Tion dirinte, li turni¸is sur la kalkano kaj ek en la ar-
barojn, lasante al la patroj benediktanoj la etan Lotran-
don por zorgado.
Tiel do la eta Lotrando lernis kun multaj princidetoj,
grafidoj ka aliaj riçaj junuletoj en la konvento çe la sin-
joroj patroj; kaj la dika patro Spiridono instruis lin diradi
pitÿen kaj gorsamadinr germane, kaj patro Domini-
ko enkapigis al li diversajn francajn treÿarme kaj sil-
vuple , kaj sinjoro patro Amadeo instruis al li çiujn kom-
plimentojn, menuetojn kaj bonmanierojn kaj sinjoro
Ûorestro Kraupner instruis lin mungi, ke ¸i sonu delikate
kiel fluto aû subtile kiel ÿalmo, kaj ne, ke ¸i trumpetu
kiel kontrafagono, trombono, jeriÛa trumpeto, piÿto aû
aûto, tiel kiel trumpetadis la maljuna Lotrando; konci-
ze, ili instruis al li la plej delikatajn manierojn kaj nob-
laîojn kiel al vera kavaliro. Ja, la juna Lotrando estis en
la nigra velura vesto kun punta kolumo ege bela knabo,
kaj tute li forgesis, ke li kreskis en la rabista groto en la
125
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
sova¸a montaro Brendy, ke lia patro, la maljuna murd-
ulo kaj rabisto Lotrando, iradis en bovofelo kaj fiodoris
çevalviande kaj man¸is krudan viandon nur per nudaj
manoj, kiel jam rabistoj tion faras.
Mallonge, la juna Lotrando floris laû scioj kaj ¸entile-
co, kaj ¸uste meze de la plej bona studado, krak-eksonis
[ Pobierz całość w formacie PDF ]zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkajaszek.htw.pl
